Rozdział XVIII

Ten rozdział... Ma swoje "smaczki", jednak jestem świadoma, że nie jest nie wiadomo jak wybitny jak na mnie. Na pocieszenie powiem tylko, że to przygotowanie do następnego... W którym to się będzie działo! 

    ***   

         Cały dzień chodziłam zdenerwowana. Głupia dziewczyna... Co ona sobie myśli? I czy w ogóle myśli? Mój podły nastrój nie umknął uwadze Abraxasa.

 – Coś się stało? – spytał podczas eliksirów, na których wyjątkowo nie usiadłam z Carmen.

 Spojrzałam na niego półprzytomnym wzrokiem, wyrwana z zamyślenia.

 – N-nie, wszystko w porządku. Dodałeś już tam liście grądownika żółtego? – zapytałam, starając się zwrócić uwagę Ślizgona na wywar. Nie miałam ochoty spowiadać mu się ze swojego życia, a tym bardziej z pomysłów przyjaciółki. A raczej byłej przyjaciółki.

 Daj spokój, Cecily, zganiłam się w myślach. Przecież ona nic nie zrobiła. Jeszcze. Może jednak porzuci ten niedorzeczny pomysł?

 – Zabini... – Malfoy pokiwał głową z niedowierzaniem. – Przecież widzę, że coś jest nie tak.

 Wywróciłam oczami i westchnęłam.

  – Nic mi nie jest. Po prostu ten dzień mnie zmęczył. – odparłam, wymyślając na poczekaniu wymówkę. – To co z tym grądownikiem?

 – Dodany. – powiedział chłopak, darząc mnie podejrzliwym spojrzeniem. Nie milczał jednak długo.

 – Cecy... – zaczął.

 Mruknęłam coś niezrozumiałego w odpowiedzi, nie odrywając wzroku od książki, gdzie sprawdzałam przepis eliksiru.

 – Wiesz, że jestem kapitanem drużyny quidditcha Slytherinu, prawda?

  – Naprawdę? – spytałam bez większego zainteresowania, jednocześnie upewniając się, czy należy zamieszać chochlą pięć razy w prawo czy w lewo. Czemu niby kierunek mieszania jest taki istotny?

 – A wiesz, że w przyszłą sobotę gramy mecz z Krukonami?

 – Nie, właśnie się dowiedziałam. – odparła, patrząc wreszcie na mojego rozmówcę. – Do czego zmierzasz? Jakiś tajemniczy się dzisiaj zrobiłeś.

 – I mówi to ta najbardziej wygadana – zaśmiał się, po czym westchnął. – Chciałem cię tylko o tym poinformować... I spytać, czy przyjdziesz i będziesz krzyczeć na całe gardło „dalej, Abraxas! Jesteś taki wspaniały! Slyhterin, do boju!” – zakończył z figlarnym uśmieszkiem.

 – Nie! Znaczy tak! Mam na myśli – przyjdę, ale okrzyki wybij sobie z głowy. – odparłam, plącząc się we własnej wypowiedzi. Jednocześnie mimowolnie się uśmiechnęłam i poczułam ciepło wpływające na moje policzki.

 – Jaka szkoda... A przynajmniej całusa na dobry mecz dostanę? – spytał żartobliwie, poruszając sugestywnie brwiami.

 Nie mogłam się powstrzymać. Wyglądał tak komicznie, że aż parsknęłam śmiechem, a stojąca obok Lalunia z mojego dormitorium zmierzyła mnie złowrogim spojrzeniem.

 – Malfoy, ty to umiesz poprawić człowiekowi humor – odpowiedziałam z szerokim uśmiechem na twarzy.

 – Kto powiedział, że to żarty? Ja tu poważnie pytam! – powiedział z udawanym oburzeniem, na co zachichotałam pod nosem.

 – Panienko Zabini, panie Malfoy, jak wam idzie z eliksirem? – spytał pobłażliwie Slughorn, usiłując przerwać beztroską chwilę naszej radości. Zakryłam usta dłonią, powstrzymując głośny śmiech.

 – Bardzo dobrze, panie profesorze, niedługo skończymy – odparł Abraxas, siląc się na poważny ton.

 Pochyliliśmy się na nowo nad naszym kociołkiem, jednak głupawe uśmiechy pozostały na naszych ustach.

 – To co z tym pocałunkiem? – zapytał chłopak, puszczając oczko.

 – Przed meczem na pewno nie. Natomiast po wygranym... – przerwałam, udając zastanowienie. – Nie, raczej też nie.

  – Raczej, czyli mam szansę? – zaśmiał się.

  – Kto wie... Próbuj. – odszepnęłam, drocząc się z nim.

 Reszta lekcji minęła nam na dowcipkowaniu i rozbawionych szeptach. Nasz eliksir może wyszedł nie do końca idealnie, był o dwa odcienie jaśniejszy niż ten pokazywany przez Slughorna, jednak żadno z nas się nie przejęło. Oderwałam się wreszcie od dręczących mnie myśli, a z lochów wyszłam z uśmiechem na ustach i w doskonałym humorze.

 Musiałam to przyznać – z Malfoyem  zawiązałam pewną nić porozumienia, która stawała się z każdym dniem coraz mocniejsza. Chłopak był inteligentny, dowcipny, urody też nie można mu było odmówić. W dodatku jak nikt inny potrafił mnie rozbawić i podnieść na duchu – za co w dni takie jak ten byłam mu cholernie wdzięczna.

   ***   

         Im bliżej do Nocy Duchów, tym bardziej stawałem się podekscytowany. Nie miałem wątpliwości – ta data będzie idealna. Temu mugolakowi jest naprawdę wszystko jedno, kiedy zginie, a dla mnie ten dzień niósł ze sobą szereg korzyści. Po pierwsze – warunki astrofizyczne będą najkorzystniejsze dla moich działań właśnie tej nocy, sprawi, że rytuał nie powinien być tak wyczerpujący jak poprzedni, do którego aż tak się nie przygotowałem. Po drugie, będzie to sobota, czyli dzień, w którym nikogo nie zdziwi, że zniknąłem. W weekendy zazwyczaj zaszywałem się w bibliotece, lochach czy tylko mi znanych lokalizacjach, gdzie nikt mi nie przeszkadzał. Po trzecie zaś – warstwa symboliczna. Bo czyż Noc Duchów to w świecie mugoli nie Halloween, czyli dzień, w którym ich zdaniem zło staje się najaktywniejsze?

         Do tej nocy jednak pozostawało pół tygodnia. Jeszcze nigdy czas tak bardzo mi się nie wlókł, a lekcje nie wydawały tak nudne. Mogłem tylko czekać. Od czasu do czasu widziałem nerwowe spojrzenia Lestrange'a, który jako jedyny tak naprawdę wiedział, co planuję. Poza nim tylko Prince mniej więcej się orientował, że coś jest na rzeczy, jednak nie dane mu było poznać szczegółów. To bardziej chłopiec na posyłki niż poważny gracz. Powróciłem myślami do Lestrange'a i do jego wątpliwości. Uświadomiłem sobie, że mimo wszystko on nie był jeszcze gotowy. Cecilia miała rację w tej kwestii – budowałem armię złożoną z nastolatków. Co prawda niedługo dorosną i będą idealni do ról im przeznaczonych, lecz póki co nie są jeszcze dojrzali. Nie w pełni oddani. Po ukończeniu szkoły mogą zaś skierować sie każde w swoją stronę – co zrobić, by do tego nie dopuścić? Miażdżąc kolejne zęby trytona i mechanicznie dodając je do eliksiru, który Slughorn kazał nam uwarzyć, myślałem nad tą kwestią, a w głowie zaczęła się powoli układać pewna koncepcja.

 Wreszcie nastał piątek – ostatni dzień przed. Odkąd dostęp do namacalnego dziedzictwa ze szlachetnej strony rodziny musiałem ograniczyć, by nie wzbudzić zbędnych podejrzeń, zrozumiałem, że aby naprawić świat, należy zacząć najpierw od siebie. A tym, co mnie plugawiło, był mój ojciec, któremu zawdzięczałem imię. Tylko tyle i aż tyle. Ciekawe, czy mnie pozna. I czy będzie skomlał o łaskę, gdy przybędę, by dać mu jedyne, na co zasługuje – śmierć. Nie, właściwie nawet więcej – umrze, a jego ostatni oddech będzie tchnieniem mojego wiecznego życia. Nawet nie zdaje sobie sprawy, jak wielki spotka go zaszczyt!

 Musiałem jednak chwilowo skupić się na czym innym – na codziennej grze pozorów. Na zielarstwie posłusznie przesadzałem sadzonki alwanowca brunatnego, gdy znienacka po mojej lewej znalazła się Cecilia.

 – Czemu Lestrange tak ci się uważnie przypatruje przez cały dzień? Zakochał się czy co? – spytała z udawaną podejrzliwością.

 – Możliwe. Kto go tam wie. – odparłem sarkastycznie. – Zazdrosna?

 – O ciebie zawsze, Tommy. – powiedziała z krzywym uśmieszkiem.

 Z całych sił starałem się nie przewrócić oczami. Prześmieszne, doprawdy. Niedługo sprawię, że odechce się jej takich żartów i co gorsza zdrobnień. Obrzydlistwo. Pokręciłem tylko głową.

 – Zabini... Od kiedy ty jesteś taka zadziorna?

 Zmarszczyła nosek, udając, że się zastanawia.

 – Hm, niech pomyślę... Od zawsze – rzekła, nie przestając się uśmiechać. – Dziś mamy trening, prawda?

 Przekląłem w duchu. O nie, jeszcze to... Jednak nie chciałem wzbudzać podejrzeń dziewczyny odwoływaniem go.

 – Tak, zgadza się. – odparłem, starając się nie pokazać głosem, jak bardzo mi to nie na rękę.

 – Bardzo dobrze. – powiedziała tylko, po czym umilkła, skupiając się na swojej sadzonce.

 Czyżbym nareszcie zdobył przychylność Cecilii? Jeszcze miesiąc temu jedyne, czym mnie obdarzała, to nienawistne spojrzenia i kąśliwe uwagi, a teraz? Żartowanie, wręcz przekomarzanie się... Czyli osiągnęliśmy etap przyjacielskich stosunków. Teraz wystarczy tylko nauczyć jej większego szacunku i oddania, a stanie się narzędziem idealnym.

Przez resztę dnia mój umysł zaprzątało wiele myśli, żadna nie związana z kwestiami edukacyjnymi. Starałem się jednak funcjonować normalnie, być aktywnym na lekcjach, nie dać nic po sobie poznać. Robiłem wszystko, by oderwać się od tych rozważań, wlepiłem nawet po szlabanie dwóm Gryfonom z młodszych klas, którzy najwyraźniej postanowili wziąć na spacer zbroję z siódmego piętra. Dzieciaki i ich trywialne rozrywki... Przynajmniej było to bardziej kreatywne niż quidditch – odmóżdżające latanie na miotłach w pogoni za zaczarowanymi piłkami. Sam nigdy nie chciałem brać udziału w tej żałosnej grze, jednak Prince, Malfoy i Avery od kilku lat należeli do drużyny i niezdrowo się ekscytowali, gdy miał nadejść mecz. Jedyną zaletą, którą widziałem w tej aktywności, było utrzymywanie przez chłopaków formy i ćwiczenie refleksu. Na szczęście, widząc moją niemą dezaprobatę, nauczyli się na ile to możliwe nie poruszać tego tematu w mojej obecności. Jednak mimo wszystko informacja o meczu w przyszłym tygodniu otwierającym sezon dotarł do moich uszu.

 Dając się porwać wirowi życia szkolnego, udało mi się dotrwać do końca lekcji. Jeszcze tylko trening... A potem nareszcie będę mógł wcielić swój plan w życie.