Rozdział XII

– Nie popisałaś się dzisiaj. – Rzekłem. – Stać cię na coś więcej niż ten godny pożałowania poziom. Mam tylko nadzieję, że ten wyraz frustracji i złości na twojej twarzy to obietnica poprawy. – Zniesmaczony, usiadłem na kanapie. Znów byliśmy w Pokoju Życzeń. Nie wiem co nią kierowało – ciekawość, ambicja czy coś jeszcze innego – ale zaledwie dwa dni po pierwszym treningu właściwie przybiegła do mnie z prośbą o kolejny.

 – Tom, Tom! Masz chwilę? – Zawołała Cecilia, zbiegając po schodach. Powoli odwróciłem się w jej stronę, przerywając tym samym rozmowę z Prince'm. Kąciki ust uniosły mi się nieznacznie, gdy usłyszałem, jak ten na wpół nerwowo, na wpół ze złości strzela kostkami palców. Bardzo dobrze, niech poćwiczy cierpliwość...

 – Coś się stało, Zabini, czy po prostu lubisz wykrzykiwać moje imię na pół szkoły? – Spytałem nieco zirytowany. Bądź co bądź, można subtelniej zwrócić na siebie czyjąś uwagę.

 – Takie upodobanie, wybacz. – Odparła sarkastycznie. – Gdy to już ustaliliśmy, mogę cię prosić na słówko? 

         – Nie chcesz mi może tego wykrzyczeć? – Wbiłem kolejną szpilę. Do czego to doszło, żebym dawał lekcje taktu...

 – Bardzo śmieszne, Riddle. Mam cię błagać o wybaczenie, może paść do stóp? – Wyraźnie zaczęła się irytować.

 – Nie zaszkodziłoby, skoro już proponujesz. – Odparłem, jednocześnie dając znak Prince'owi, by zostawił nas na chwilę, co ten bez szremrania natychmiast wykonał. – To o co chodzi? 

         Cecilia spuściła wzrok i zaczęła mówić, bawiąc się jednocześnie swoimi palcami. – Chciałam cię spytać... A propos treningów... 

        

 Przerwałem jej, chwytając dwoma palcami jej szczękę i unosząc jej głowę tak, by musiała spojrzeć na mnie. – Mówisz do mnie czy do dłoni? – Spytałem zmęczonym głosem. Doprawdy, ilu ludzi nie umie patrzeć na swojego rozmówcę... 

         Tętno jej przyspieszyło, ale wytrzymała spojrzenie. Opuściłem rękę i nakazałem – Kontynuuj.

         Z nową pewnością w głosie zaczęła mówić, tym razem nie jąkając się tak koszmarnie i patrząc mi w twarz. Może jeszcze będą z niej ludzie? – Chciałam się ciebie zapytać o treningi. Ostatnio powiedziałeś mi o wielu rzeczach, które muszę poprawić... Czy chciałbyś dalej mnie szkolić?

         Uśmiechnąłem się pod nosem. Nie spodziewałem się, że tak szybko przebiegnie w tej sprawie... – Już nie boisz się spędzać ze mną czasu sam na sam? – Spytałem z niewinnym uśmieszkiem.

 – Nie przeceniasz się trochę? – Odparła, próbując się odgryźć. Delikatne drgnięcie powieki zdradziło ją jednak. Ciekawe, co ją napędza, że działa wbrew instynktowi i zdrowemu rozsądkowi? Cokolwiek to jest, znacznie ułatwia pracę.

         – W takim razie umówmy się: będziemy się spotykać co trzeci dzień o dziewiętnastej, tam gdzie ostatnio. 

 – Jeszcze jedno... To pozostanie tylko między nami, prawda? – Przyłapując się na tym, że spuszcza wzrok, Cecilia natychmiast uniosła głowę i spojrzała mi prosto w oczy. 

 Pogratulowałem sobie w duchu sukcesu i odpowiedziałem – Oczywiście. A teraz wybacz, jestem zmuszony cię opuścić. Obowiązki. – Nie czekając na odpowiedź, wyminąłem ją, a moją twarz okrył uśmiech satysfakcji.

   ***   

         Jeszcze chwila i zamorduję, uduszę go własnymi rękoma... Może i jest wybitnym czarodziejem i mistrzem pojedynków, ale to nie oznacza, że może mnie traktować jak jakiegoś pierwszaczka! Przeklinając w duchu wszystkie moje wybory, które sprawiły, że poprosiłam o te treningi, podniosłam się z podłogi i zarządałam – Jeszcze raz.

 Mimo że Tom siedział do mnie tyłem, w jego mowie ciała wyraźnie dostrzegłam zaskoczenie. Myślał, że będzie się pastwił nade mną, a ja będę grzecznie słuchać? Niedoczekanie, Riddle! Mam swoją dumę i nie pozwolę się tak poniżać!

         – Wystarczy na dzisiaj. – Zakomunikował swoim władczym tonem. Nie mógł gorzej tego oznajmić...

         Niewiele myśląc, wystrzeliłam prosto w niego zaklęciem. – Petrificus totalus!

         Subtelny ruch ręką i chłopak odbił urok. Nawet nie musiał się odwracać, żeby to zablokować... Podniósł się powoli i obrócił w moim kierunku. Spojrzenie, którym mnie obdarzył, zmroziło mi krew w żyłach. Instynkt krzyczał wręcz, żebym uciekała. Zamiast tego stałam nieruchomo, jakbym sama dostała swoim zaklęciem.

         – Powiedziałem. Wystarczy. – wycedził. Następny dźwięk, który wydobył się z jego ust, na pewno nie był mową, a jednak sprawił, że z końca jego różdżki wystrzelił strumień magii. Nauczona doświadczeniem, nie próbowałam go blokować, zamiast tego wykonałam unik. Zaklęcie ominęło mnie i z hukiem uderzyło w ławkę za mną, roztrzaskując blat. Próbuje mnie zabić czy co, do cholery?!

         Nie zastanawiając się dłużej, wystrzeliłam w niego arsenałem najpaskudniejszych klątw, jakie przyszły mi do głowy. Ten pojedynek nie przypominał żadnego wcześniej – to była walka o przetrwanie. Mięśnie płonęły, a organizm zaczynał się buntować od nadmiernego użycia magii. Jednak nie przestawaliśmy. Kolejne uroki przelatywały, aż pokój zamienił się w ruinę. Żaden blat nie pozostał nietknięty. Wiedziałam, że nie wygram. A przynajmniej nie, grając czysto. Wtedy wpadł mi do głowy pewien pomysł. Ryzykowny, ale warto spróbować...

 W momencie, gdy mój przeciwnik stanął w odpowiednim miejscu, porzuciłam gardę, wystrzeliłam prosto w żyrandol nad jego głową i przeturlałam się za resztki ławki. To była chwila oddechu, której potrzebowałam – gdy on zajął się nadlatującym obiektem, ja wychyliłam się i krzyknęłam – Expelliarmus!

         Nie wierzyłam, że plan zadziała, a jednak – po chwili jego różdżka poszybowała przez środek sali. Wstałam wtedy i, celując w chłopaka, spytałam – I jak mi dziś poszło? Wciąż jestem do niczego?

   ***   

         Grymas uśmiechu wpełzł na moją twarz. To nie był stracony czas... Zacząłem iść w stronę Cecilii, klaszcząc leniwie. – Brawo, brawo, brawo. Byłaś fenomenalna. Jednak wciąż ci czegoś brakuje... – Podszedłem na tyle blisko, że czubek jej różdżki oparł się na mojej klatce piersiowej. – Nie byłabyś w stanie dokończyć dzieła. W takim razie po co w ogóle walczyć? – Jednym palcem skierowałem jej broń w dół i podszedłem jeszcze bliżej. – Najpierw myśl, potem rób. – wysyczałem. Po chwili jednak dodałem, łagodząc ton – Ale zdecydowanie się poprawiłaś. 

         Odwróciłem się i, kierując się w stronę kanap, przywołałem moją różdżkę do otwartej dłoni. Usiadłszy tyłem do dziewczyny, zakomunikowałem – Możesz odejść.