Rozdział X

Wyszedł z Zakazanego Lasu, niosąc pod pachą niewielkich rozmiarów zawiniątko. Gdy tylko wynurzył się spomiędzy drzew, otrzepał szaty, wysuszył je zaklęciem i ruszył w kierunku zamku. O tej porze mógł iść spokojnie przez puste błonia, nie obawiając się, że zostanie zauważony. Na jego szczęście teren szkoły chroniła tylko magia, nie był dodatkowo patrolowany. Magiczne zabezpieczenia mogą być trudne do obejścia, ale na pewno łatwiej tego dokonać niż tłumaczyć się ze swojej obecności na błoniach o tak późnej godzinie, nie wspominając już o przedmiotach, które niósł.

Drogę oświetlał mu blask księżyca prawie niezasłaniany przez chmury. Spokojnie podszedł do wschodniej ściany budowli i, otworzywszy przejście, zniknął wewnątrz zamkowych murów.

   ***   

 Tak, sama trafię z powrotem. Oczywiście, że się nie zgubię.

Jasne, powodzenia. Zapomniałam tylko, że chodzę do tej szkoły niewiele ponad miesiąc. I że zamek jest wielką plątaniną korytarzy, w których nawet za dnia trudno mi się jeszcze połapać.

         W dół – to jedyny kierunek, co do którego miałam pewność. Zrezygnowana, zeszłam do lochów. Którędy teraz? Wszystkie korytarze wyglądały identycznie... Westchnęłam. Lepiej pójść w złym kierunku niż stać w miejscu, stwierdziłam, obierając drogę w prawo.

 To chyba nie był dobry wybór, doszłam do wniosku, gdy pół godziny później wciąż krążyłam po lochach, nie mając pojęcia, czy choć trochę zbliżyłam się do dormitorium. W pewnym momencie dostrzegłam delikatną poświatę dochodzącą zza załomu korytarza. Powoli zakradłam się w tamtym kierunku, nasłuchując. Usłyszałam ciężkie kroki i sapanie. Albo to jest młody górski troll, który jakimś cudem zdobył magiczne światło, albo nastoletni czarodziej z nadwagą. Uznawszy, że z jednym i z drugim sobie poradzę, wyszłam temu czemuś na spotkanie.

         – Kto-o idzie? – usłyszałam, gdy tylko pokonałam zakręt. Czyli opcja druga, górski troll ryknąłby raczej coś niezrozumiałego.

 – Lumos – szepnęłam, a jasnożółte światło zapłonęło na końcu mojej różdżki. Oświetlając twarz, odpowiedziałam – Zagubiona uczennica, która nie może odnaleźć drogi do dormitorium.

 Bądź co bądź, ten człowiek był lepszą możliwością znalezienia drogi niż samotne błąkanie się.

         Chłopak odetchnął z ulgą, a na pulchną twarz wpłynął mu uśmiech.

– Uff, bałem się, że to pan Roslin – Zmarszczyłam brwi, nie mając pojęcia, o kim on mówi. Widząc to, dodał – No, wiesz, nasz woźny... – Spojrzał na mnie, jakby usiłował sobie coś przypomnieć, po czym zrobił wielkie oczy i powiedział tonem, jakby właśnie odkrył nową zasadę dynamiki  – Ty jesteś ta Cecily! Nowa na szóstym roku, tak?

 Ledwo powstrzymałam się od przewrócenia oczami. Stałam się chyba legendą szkolną, no pięknie. Zamiast rzucić zgryźliwą uwagę, którą miałam już na końcu języka, przywołałam najsłodszy uśmiech, na jaki było mnie stać o tej porze i odparłam, chcąc mieć to wątpliwie przyjemne spotkanie wreszcie za sobą. – To właśnie ja. Wiesz może, jak się dostać do Pokoju Wspólnego Slytherinu?

         – Oczywiście, nawet mogę cię tam zaprowadzić! – nazbyt entuzjastycznie zaproponował chłopak. – Chodź, to w tę stronę – wskazał kierunek i zaczął iść, nie dając mi szansy grzecznie podziękować za odprowadzenie. Nie mając wyboru, ruszyłam za czarodziejem.

 – Swoją drogą, Jory Tribbel, Hufflepuff, czwarty rok. Właśnie wracam z kuchni, pan Roslin lubi patrolować te okolice, dlatego na początku trochę się przestraszyłem... – trajkotał. Gładko przeszedł z tematu swojej nocnej eskapady na opowieści o swoim życiu, kolegach, wynikach w nauce i sposobach na pozbycie się trądziku (przepraszam, czy to jakaś sugestia?!). W pewnym momencie wyłączyłam się, niezbyt zainteresowana monologiem Puchona. Środek nocy to nie jest czas, gdy chce się słuchać takiej paplaniny. Prawdę mówiąc, żaden czas nie zachęca do tego. Zarejestrowałam zmianę tonu chłopaka w samą porę, bo właśnie zadał mi pytanie.

 – A ty co robisz tak późno w nocy poza dormitorium?

– Ja? Um... – powiedziałam niezbyt inteligentnie, wyrywając się jeszcze z otępienia. – Wracam z biblioteki... I źle skręciłam. I to pewnie niejednokrotnie. – dodałam ze słodkim uśmiechem, tak słodkim, że myśłałam, że zaraz dostanę cukrzycy. Blech. Czułam, że mówienie „wracam z korków u Riddle'a, który postanowił potrenować mnie w kto wie jakim celu w magicznie pojawiającej się sali, a potem poszedł nie wiadomo gdzie, wierząc, że sama znajdę drogę, a byłam zbyt dumna, by zaprzeczyć” nie jest najlepszym pomysłem. Poza tym, dlaczego niby miałabym się dzielić takimi szczegółami z mojego życia, w dodatku z zupełnie obcą osobą? Nie jestem tak otwarta jak mój towarzysz. Z jakiegoś powodu jesteśmy w innych domach (całe szczęście!).

 Uwierzył bez zmrużenia oka w moje niezbyt wyrafinowane kłamstewko. – Tak długo tam siedziałaś? Aż dziwne, że nie trafiłaś do Krukonów. – zaśmiał się. Zawtórowałam z uprzejmości, przeklinając w duchu te sploty wypadków, które doprowadziły do mojego obecnego położenia. Oby tylko dormitorium okazało się być blisko...

         Los zlitował się nade mną, bo nie minęło pięć minut, nim Jory zatrzymał się przy niewyróżniającym się fragmencie ściany.

– To tutaj. – oznajmił, odsuwając się tak, że zauważyłam małego węża wykutego w kamieniu.

         Odetchnęłam w duchu. – Dzięki wielkie, Jory.

         – Nie ma za co, cała przyjemność po mojej stronie! Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zasiedzisz– – urwał, widząc moją niezbyt szczęśliwą minę. – Ach tak, chcesz wejść... To do zobaczenia? – dodał z nadzieją w głosie.

         Uśmiechnęłam się lekko, nie chcąc wyjść na totalnego gbura. Bądź co bądź, chłopak bezinteresownie doprowadził mnie w środku nocy do dormitorium – Do zobaczenia, Jory.

 Po tych słowach chłopak zaczął się wycofywać wgłąb korytarza. – Naprawdę, bardzo się cieszę, że się spotkaliśmy, fajnie się rozmawiało! Dobranoc! – rzucił na odchodne. Uniosłam dłoń w geście pożegnania i gdy tylko Puchon znalazł się wystarczająco daleko, wypowiedziałam hasło i weszłam do Pokoju Wspólnego. Oparłam sie plecami o drzwi i odetchnęłam głośno. Nareszcie spokój...

         Myślałam, że gorzej być nie może... A tu proszę! Do moich uszu dobiegł drwiący głos z fotela stojącego przy kominku, w którym powoli dogasał ogień. – Jak się krążyło po korytarzach?

 Cholerny Riddle! Załatwił co miał załatwić i przyszedł szybciej, a teraz naigrywa się ze mnie, padalec jeden...

         – Och, nawet nie wiesz, jak wybornie mi się spacerowało – odparłam tonem ociekającym sarkazmem. Nie moja wina, że po miesiącu nie znam jeszcze topografii szkoły! Przeszłam zirytowana przez salon i, rzuciwszy coś pomiędzy „dobranoc” a „udław się starym kalafiorem, żmijo”, schroniłam się w żeńskiej części dormitorium.