Rozdział VI

Gdy zjawiłyśmy się pod salą Obrony przed Czarną Magią, stało tam już parę osób, zaś kilka minut później zebrała się cała grupa. Oprócz nas dwóch, niedorobionych Ślizgonek z naszego dormitorium oraz Riddle’a ze świtą było tam jeszcze trochę ludzi. Kim oni są? Po chwili zobaczyłam Meg. Mamy zajęcia łączone z Ravenclaw! Fantastycznie! Uśmiechnęłam się. 

            – Carmen, znasz Meg? – spytałam, chcąc podejść do Krukonki. Carmen w odpowiedzi spiorunowała mnie wzrokiem.

 – Oczywiście, że znam, chociażby dlatego, że szósty rok jesteśmy w jednej szkole – odparła oschle. Merlinie, wciąz o tym zapominam!  – I na pewno nie chcę mieć z nią więcej wspólnego niż to konieczne.

 – Dlaczego? Coś się stało między wami? – Zdziwiłam się. Wydawało mi się, że obie są dość sympatyczne i otwarte...

            Carmen westchnęła.

– Ona...

 W tym momencie drzwi klasy otworzyły się z impetem, przerywając Ślizgonce. Kobiecy głos zawołał z wnętrza Sali, nie dając dziewczynie szansy na dokończenie wypowiedzi.

  – Zapraszam do sali! Kto zajmie miejsce nietrafiony, zdobędzie 20 punktów dla swojego domu!

            Carmen zaśmiała się, widząc moje zaskoczenie.

            – Profesor Merrythought lubi robić wejściówki*.

 Po czym wyjęła swoją różdżkę i ruszyła do środka. Już miałam pójść w jej ślady, gdy usłyszałam jej głos wykrzykujący – Cholera jasna! 

 Dopadła mnie niepewność. Co tam się dzieje? Rzuciłam okiem za siebie i zobaczyłam kpiący, a zarazem jakby zapraszający uśmieszek Toma. Jego wzrok prowokował, mówił „co, boisz się?” Ach, więc rzuca mi wyzwanie? Proszę bardzo, niech widzi, że nie straszna mi ta „wejściówka”, czymkolwiek ona jest! Chwyciłam różdżkę i z częściowo udawaną pewnością wkroczyłam do sali.

            Ledwie przekroczyłam próg, obok mnie wybuchło zaklęcie. Odruchowo przybrałam postawę obronną i, zlokalizowawszy Carmen, ruszyłam w jej stronę. Ona siedziała już w ławce, podpierając jednak głowę ręką. Czyżby została trafiona?

 Czerwony błysk leciał w moją stronę – odbiłam zaklęciem tarczy. Nagle z lewej świsnął kolejny magiczny pocisk. Uskoczyłam do przodu, o włos unikając trafienia. Nie dotrę do Carmen, nie ma opcji. Po co siadała na przedzie? Klątwy uderzały na prawo i lewo, a ja dopiero docierałam do ostatnich rzędów. Przeturlałam się pod kolejną falą zaklęć i pobiegłam ku drugiej od tyłu ławki i wskoczyłam na krzesło.

Odetchnęłam z ulgą – dotarłam nietrafiona! Jednak moja satysfakcja nie trwała długo. Niczym demon po mojej lewej zajął miejsce... Tom Riddle. Pewnie on tu siedział przez poprzednie lata, a ja mu się dosiadłam. Czemu nie komuś innemu?! Za co, Salazarze, za co? Mimo niechęci, jaką czułam do Ślizgona, nie przesiadłam się. Czas zamanifestować, że to moje uczciwie zdobyte miejsce! A jak zdążyłam zauważyć, właściwie wszystko, co się robi w domu Węża, stanowi część wielkiej gry o władzę i próby sił...

            Liczyłam na jakiś zgryźliwy komentarz, jakąś uwagę typu „wynoś się, to mój teren” albo „urwałbym ci głowę gdyby nie uważał tego za stratę mojego cennego czasu” a tu... Nic. Siedział z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, jak gdyby nie zauważał mojej obecności. Gestem tylko odprawił swojego „kolegę”, Prince’a, jeśli się nie mylę, który z kwaśną miną zajął miejsce koło jakiejś Krukonki. Co jest z nim nie tak? Woli stałą bliskość Toma niż korzystanie z okazji do poznania bliżej całkiem ładnej i najprawdopodobniej inteligentnej dziewczyny?

 – Gratuluję wszystkim, którym się powiodło! Widzę, że niektórzy nie próżnowali w wakacje! Sto dwadzieścia punktów dla Slytherinu i osiemdziesiąt dla Ravenclaw! – oznajmiła zachwycona nauczycielka. Zaczęła przechadzać się między ławkami.

 – Pamiętajcie jednak, że symulacje to tylko maleńka próbka tego, czego możecie doświadczyć poza bezpiecznymi murami szkoły. Toczy się wojna i to wasze pokolenie będzie tym, które je zakończy i zniszczy Mrocznego Lorda, Grindelwalda**! Tak, moi drodzy, nie bójmy się tego imienia! – zawołała, po czym, wróciwszy do katedry, usiadła. – Na dzisiejszej lekcji zajmiemy się zaklęciem tarczy, z którym niektórzy jeszcze mają problem. Stańcie naprzeciwko siebie parami z ławek. A, zapomniałabym – to będą wasze stałe miejsca, mam nadzieję, że dobrze wybraliście. – Dodała z uśmiechem, a mi się coś przewróciło w żołądku. – I jeśli będziecie próbować się zamieniać, odejmę punkty waszemu domowi, jasne? No, to do roboty!

            To się wpakowałam, pomyślałam. Kilka metrów do przodu i siedziałabym z Carmen albo Meg! Już czułam, że te lekcje to będzie ciężka przeprawa...

   ***   

 Podniosłem się z miejsca i, jak reszta osób w klasie, zajęliśmy z Cecilią miejsca po przeciwnych stronach sali. Nie skorzystała z okazji ucieczki, to przynajmniej będę mógł ją wypróbować...

 – Prawa strona atakuje lewą! – zarządziła Merrythought. Wspaniale, niech ona zacznie. Widziałem na jej twarzy zestresowanie i skupienie. Zobaczmy, co za klątwy wymyśliła, bo nie ulegało wątpliwości, że zechce mnie uraczyć najpaskudniejszymi zaklęciami jakie zna.

Jeszcze chwila zastanowienia i zaczęła miotać we mnie urokami. Odbijanie ich było dziecinnie proste. Tylko na tyle cię stać? Bardziej niż na obronie skupiłem się zatem na rozpoznawaniu klątw. Cięcie, żądlenie... Fioletowe afro? Salazarze, czego uczą w tym Durmstrangu...

 – Iiii zmiana! – krzyknęła nauczycielka tym swoim irytującym głosikiem, przerywając potok zaklęć. Gdyby nie postawa wzorowego ucznia, którą utrzymuję przed gronem pedagogicznym i która naprawdę ułatwia życie, już dawno rozszarpałbym jej struny głosowe, żeby więcej nie słyszeć, jak mówi.

 Cecilia spięła się, a ja nie mogłem powstrzymać drgnięcia warg w czymś w rodzaju perfidnego uśmieszku. Moja kolej...

 Bez większego wysiłku wystrzeliłem serię zaklęć. Ona wręcz przeciwnie – z trudem broniła się, ale jednak udawało się jej uniknąć trafienia. Ciekawe co powie na to... 

– Levepector percutis! – wypowiedziałem w wężomowie. Urocze, jak próbowała zablokować urok i z zaskoczeniem malującym się na twarzy zauważyła, że to nic nie dało. Gdyby wiedziała, że wężomowę można pokonać tylko wężomową, to... Nie, nic by jej to nie pomogło. W końcu bardzo rzadko pojawia się dziedzic Slytherina i szczerze wątpię, by w tym pomieszczeniu był jeszcze jeden jego potomek obdarzony taką mocą jak ja.

 Tymczasem zaklęcie wykonało swoje zadanie – dziewczyna zatoczyła się, z trudem łapiąc powietrze. Powinna być mi wdzięczna, bo i tak zaatakowałem ją jedną ze słabszych klątw. Teraz ma co najwyżej uszkodzone jedno do dwóch żeber, nic poza tym. Zaserwowałem jej dopiero przedsmak moich umiejętności.

            – Kończymy, kochani! – Salazarze, jak ja nie cierpię tej kobiety!  – Czy ktoś jest ranny?

Spojrzałem na Cecilię. No dalej, leć się poskarżyć... Jednak nie zrobiła tego, tylko z aroganckim uśmieszkiem zajęła miejsce w ławce. Czyli zgrywamy twardziela, co? Usiadłem i niby przypadkiem szturchnąłem ją w żebra. Syknęła z bólu, ale poza tym udawała, że nie zauważa mojej obecności. Zaśmiałem się w duchu i skupiłem się na wykładzie Merrythought o zaklęciu tarczy nudnym jak flaki z olejem i w dodatku na takim poziomie, że miałem wrażenie, że cofam się w rozwoju. Sama podstawa!

 Wreszcie dzwonek zabrzmiał. Szybko się spakowałem i już miałem wychodzić, gdy Cecilia chwyciła moje przedramię i, wyraźnie wkurzona, spytała – Co to, do cholery, miało być?

 Spojrzałem na nią z obojętnością zmieszaną z pogardą. Jak śmiała mnie dotknąć?! Zrobiłem krok w jej stronę, z pewnością naruszając jej strefę osobistą. Uścisk zelżał, a  w jej oczach widziałem napięcie i niepewność.

 – Widocznie zaklęcie tarczy jeszcze nie za dobrze ci wychodzi. – odparłem, muskając palcami jej żebra. Cofnęła się, a ja zarzuciłem torbę na ramię i wyszedłem.

---***---

 Arogancki dupek! Wiedziałam doskonale, że coś było nie tak z tamtym urokiem! Już ja się dowiem, co ukrywa! Wściekła wyszłam z sali. Po chwili Carmen mnie dogoniła.

 – Cecily, czy ty i Riddle... Czy to był flirt? – zapytała prosto z mostu.

 Spojrzałam na nią jak na wariatkę.

– Że co przepraszam? – spytałam z niedowierzaniem.

            – Dobra, nie chcesz, to nie mów, ja wiem swoje. – mrugnęła do mnie.

– To nie tak... – zaczęłam.

– Och, oczywiście, że tak! I nie udawaj, że nie mam racji! – zaśmiała się.

 Nie miałam siły jej tłumaczyć, jak bardzo się myliła. Zamiast tego przyspieszyłam kroku, mówiąc, że spóźnimy się na następną lekcję. Postanowiłam konsekwentnie ignorować wszelkie uwagi dziewczyny na ten temat. W sumie może tak będzie lepiej? Nie mieszać jej w moją rozgrywkę z Tomem?

 Przez cały dzień starałam się jak najbardziej unikać chłopaka. Jednocześnie w wolnym czasie szukałam odpowiedzi – jak on to zrobił? Wkurzył mnie i nadepnął na moją ambicję – najgorsze połączenie. Już ja mu się odpłacę...

---***---

*Wejściówka – teraz rzadko się używa tej nazwy, więc krótkie wytłumaczenie: jest to kartkówka na początek lekcji, a tu raczej sprawdzian umiejętności .

**Postać z kanonu powieści J.K.Rowling. Gellerta Grindelwalda określano mianem najniebezpieczniejszego czarnoksiężnika wszech czasów. Dawny przyjaciel Albusa Dumbledore’a, władający Czarną Różdżką.