Prolog

~13 lipca 1943~

Szedł w mroku zimnych, wilgotnych korytarzy. Czarna szata powiewała za nim niczym skrzydła. Spieszył się. Dotarłszy na najwyższe piętro, skierował się ku bladej poświacie księżyca delikatnie oświetlającej mroki Wieży Astronomicznej. Naprzeciw wejścia ujrzał wysoką postać, opierającą się o krawędź balustrady. Szeroki płaszcz uniemożliwiał dokładne rozróżnienie konturów ciała, lecz on wiedział, kto tam czeka. Z postawy tamtego człowieka jak zwykle wyzierała pewność siebie i poczucie wyższości. Po chwili obrócił się i przybysz mógł zobaczyć jego twarz. Piękną, lecz wykrzywioną w szyderczym grymasie.

 –  Nareszcie. –  powiedziała zakapturzona postać głębokim, męskim głosem. –  Jakie wieści?

 –  Unieszkodliwiony, mój Panie. –  odpowiedział drżącym głosem.

 –  Doskonale. Teraz pozostaje mi tylko jedno... OBLIVIATE!

 Po chwili wyraz twarzy młodego informatora zmienił się na kompletnie bezmyślny, jakby nie miał pojęcia kim jest ani gdzie się znajduje.

 –  Co ja tu robię? –  zapytał.

 –  Przyszedłeś tu, żeby polatać, zapomniałeś?

 –  Ach, rzeczywiście... –  odparł otumaniony zaklęciem młodzieniec, po czym przeszedł przez balustradę... I rzucił się w dół.

Nie czekając na dźwięk zderzenia ciała z ziemią, czarodziej na wieży wycofał się w mrok zamku z uśmiechem satysfakcji na ustach, a stukot butów o kamienną posadzkę wypełnił ciszę spowijającą pusty zamek.